Ogłoszenia

Ogłoszenia duszpasterskie:

- rozpoczynamy Tydzień Biblijny,

- w niedzielę Dobrego Pasterza zbiórka do puszek na seminarium oraz modlimy się o powołania kapłańskie i zakonne,

- rozpoczynamy spowiedzi próbne przed pierwszą komunią - proszę o zdanie katechizmu i oddanie list z pytaniami oraz uczestniczenie w cotygodniowych spotkaniach,

- podziękowanie za rozebranie Bożego Grobu,

- od niedzieli Dobrego Pasterza modlimy się o powołania kapłańskie i zakonne,

KOMUNIKAT ŚWIDNICKIEJ KURII BISKUPIEJ
o zwołaniu I Synodu Diecezji Świdnickiej

(do przekazania podczas ogłoszeń duszpasterskich w Niedzielę Palmową)

Zgodnie z zapowiedzią przekazaną w I Niedzielę Adwentu 2023 r., Świdnicka Kuria Biskupia informuje, że jutro, tj. w dniu 25 marca br., w 20. rocznicę inauguracji diecezji świdnickiej, zostanie ogłoszony dekret o zwołaniu I Synodu Diecezji Świdnickiej. Tym samym rozpocznie się ważny etap w historii naszej diecezji.

Przekazując tę informację zachęcamy do modlitwy w intencji Synodu, by to wydarzenie było okazją do otwarcia się wszystkich diecezjan na dary Ducha Świętego i pomogło jeszcze owocniej podejmować działania duszpasterskie we wspólnocie diecezjalnej.

Świdnica, 22 marca 2024 r.

Niniejszy komunikat należy przekazać wiernym podczas ogłoszeń w Niedzielę Palmową 24 marca br.

bp Adam Bałabuch

Wikariusz Generalny

MODLITWA W INTENCJI SYNODU

Panie Jezu Chryste, Ty ustanowiłeś swój Kościół na fundamencie Apostołów i powierzyłeś mu misję głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom.

Prosimy Cię, wejrzyj łaskawie na swój lud zgromadzony w Kościele świdnickim.

Przenikaj światłem Ducha Świętego pasterzy i wiernych naszej diecezjalnej wspólnoty.

Błogosław dziełu I Synodu, aby jeszcze owocniej była wypełniana posługa słowa i sakramentów św.: nauczania, uświęcania i rządzenia.

Pomóż nam właściwie odczytywać znaki czasu w zmieniającej się rzeczywistości, z nadzieją zmierzać ku przyszłości i zgodnie z Twoją wolą wypełniać powierzone zadania.

Święta Maryjo, Matko Kościoła – módl się za nami,

Święty Józefie, Opiekunie Kościoła Świętego – módl się za nami,

Święty Stanisławie Biskupie i Męczenniku – wstawiaj się za nami u Boga,

Święty Janie Pawle Wielki, módl się za nami!

Leczyć chorego poprzez leczenie relacji

List Biskupa Świdnickiego z okazji Światowego Dnia Chorego
11 lutego 2024 r.

Umiłowani w Chrystusie! Siostry i Bracia!

Każdego roku we wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, które przypada 11 lutego, Kościół przeżywa Światowy Dzień Chorego. Został on ustanowiony przez św. Jana Pawła II, który pragnął, aby ten dzień był okazją do refleksji nad tajemnicą cierpienia, a przede wszystkim, aby uwrażliwiał nasze wspólnoty i społeczeństwa na chorych. Każdy człowiek jest naszym bliźnim, zwłaszcza zwłaszcza ten, który jest słaby, cierpiący i potrzebujący opieki. Musi znaleźć się w centrum naszej uwagi, aby nikt nie czuł się zapomniany lub odrzucony. Tego dnia w kościołach na całym świecie sprawowane są Msze św. w intencji chorych, podczas których często udziela się sakramentu namaszczenia chorych lub indywidualnego błogosławieństwa.

W orędziu na XXXII Światowy Dzień Chorego zatytułowanym: „Nie jest dobrze, by człowiek był sam”. Leczyć chorego poprzez leczenie relacji, papież Franciszek zwrócił uwagę na to, że Bóg, który jest miłością, stworzył człowieka dla komunii, jako istotę, dla której relacje z bliźnimi mają fundamentalne znaczenie. Jesteśmy stworzeni, by przebywać razem, a nie samotnie, zaś doświadczenie opuszczenia, samotności, a zwłaszcza choroby przeraża nas i okazuje się dla nas bolesne, a nawet nieludzkie. W czasie słabości i cierpienia dotyka nas niepewność i poczucie braku bezpieczeństwa, stąd w opiece nad chorym potrzebne są relacje z Bogiem i z innymi – rodziną, przyjaciółmi, pracownikami służby zdrowia – ze stworzeniem, ale i z samym sobą.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy człowieka trędowatego zepchniętego na margines życia, który ze względu na swoją chorobę musiał przebywać z dala od ludzi. I nagle dla tego człowieka zabłysła nadzieja, gdyż dowiedział się o Proroku potężnym w słowie i czynie. W Jezusie Chrystusie dojrzał swoją szansę. Wiedział, że Prawo zabrania zbliżania się do ludzi zdrowych, a jednak decyduje się i przychodzi do Jezusa. Pada na kolana i prosi: Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić (Mk 1, 40), a Pan Jezus litując się nad nim sprawia, że człowiek trędowaty doznaje uzdrowienia, wskutek czego zmienia się radykalnie jego życie.

Wydarzenie opisane w Ewangelii ukazuje jeden z wielu cudów, jakie zdziałał Pan Jezus. Cud uzdrowienia ukazuje, że człowiek w swojej chorobie nie jest sam, ale jest przy nim Jezus. Z tego względu relacja wiary i miłości z Jezusem winna być zawsze tą pierwszą w życiu każdego z nas. Szczególnie ważne jest to w życiu ludzi chorych, którzy zwłaszcza w sakramentach świętych otrzymują moc do znoszenia cierpień przez jednoczenie się z tajemnicą męki, śmierci i zmartwychwstania Zbawiciela. Przyjmując sakramenty święte doświadczają przede wszystkim, że nie są sami, ale jest z nimi Chrystus i wspólnota Kościoła. Z tego względu wielkie znaczenie w życiu ludzi chorych ma Eucharystia, sakrament pokuty i namaszczenia chorych.

W Eucharystii, która jest uobecnieniem tajemnicy krzyża i zmartwychwstania, można rozpoznać zbawczą wartość cierpienia. Dodaje ona także odwagi i męstwa w przeżywaniu cierpienia, a także jest źródłem mocy do podjęcia w cierpieniu współpracy z łaską ukrzyżowanego Zbawiciela. Dzięki temu, uczestnicząc w Eucharystii i przyjmując Komunię św. człowiek odnajduje siłę do pokonania wszelkich słabości i przeszkód, a zwłaszcza wyzwalającą moc miłości Chrystusa.

Spotkanie człowieka cierpiącego z Chrystusem w sakramencie pokuty przynosi mu duchowe odrodzenie i doświadczenie Bożego miłosierdzia. Sakrament ten, który podobnie jak Eucharystię, św. Jan Paweł II nazywał „uzdrawiającym gestem Chrystusa”, odnawia życie w stanie łaski uświęcającej. Jeżeli zaś człowiek trwa w stanie łaski Bożej, to jest mu łatwiej przyjąć doświadczenie choroby i włączyć je w wewnętrzne umocnienie.

Ze zrozumiałych względów szczególne znaczenie w życiu osób znajdujących się w trudnej sytuacji zdrowotnej ma sakrament namaszczenia chorych. Jest on źródłem mocy zarówno dla duszy, jak i dla ciała. Prawda ta znajduje swoje potwierdzenie w modlitwie odmawianej po udzieleniu choremu namaszczenia świętym olejem: „Oddal od niego wszystkie cierpienia. Przywróć mu pełne zdrowie duszy i ciała, aby nabrał sił do pełnienia swoich obowiązków”.

Jest to sakrament, który niesie chorym umocnienie duchowe i jednocześnie wyprasza przywrócenie zdrowia fizycznego. „Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości” (KKK 1520). Ma on charakter społeczny i eklezjalny, na co wskazuje zwyczaj gromadzenia się wiernych wokół chorego przyjmującego sakramenty święte. Ten zwyczaj wspólnej modlitwy przy łóżku chorego należy podtrzymywać i do niego zachęcać.

Dzięki temu namaszczeniu chorym jest łatwiej przyjąć swoje cierpienie i łączyć je z krzyżem Jezusa, czerpiąc stąd siłę do mężnego trwania w wierze i miłości podczas choroby, a tym samym przeżywania własnych dolegliwości. Należy więc odrzucić myślenie, że jest to „ostatnie namaszczenie”, którego ludzie się obawiają, ale trzeba mieć świadomość, że jest to sakrament udzielany chorym, który niesie wspomożenie łaską Ducha Świętego i umocnienie duchowe i fizyczne człowieka poważnie chorego. Udzielając go kapłan wypowiada słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. (…) Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”. Należy tu podkreślić, że troska o umożliwienie choremu przyjęcia tego sakramentu, a także spowiedzi i Komunii świętej, jest ważną powinnością najbliższej rodziny oraz osób opiekujących się chorym. Powinność ta wynika z odpowiedzialnej troski o stan fizyczny, psychiczny i duchowy chorego.

Warto też pamiętać, że namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który osiągnąwszy zdolność używania rozumu, z powodu choroby lub starości zaczyna znajdować się w niebezpieczeństwie zagrożenia życia. Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachorował albo jeżeli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stało się poważniejsze. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba. Można go udzielać także dzieciom, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie, a zwłaszcza dzieciom, których życie jest poważnie zagrożone np. przez nieuleczalne choroby. W tym wypadku ważne jest odpowiednie przygotowanie go przez rodziców i kapłana. Trzeba przy tym podkreślić, że wielką pomoc w odkrywaniu sensu cierpienia przynosi również rozważanie słowa Bożego, które pomaga chorym wpatrywać się w przykład Jezusa, który sam cierpiał i pozostawił wzór, aby iść za Nim Jego śladami. Chorzy mogą wówczas odnaleźć odpowiedzi na podstawowe pytania, jakie rodzą się pośród cierpienia.

Na zakończenie pragnę powrócić jeszcze raz do orędzia papieża Franciszka na tegoroczny Światowy Dzień Chorego, w którym czytamy: „Chorzy, słabi, ubodzy są w sercu Kościoła i muszą być także w centrum naszej ludzkiej uwagi oraz duszpasterskiej troski. Nie zapominajmy o tym!” Powierzam Was wszystkich, Drodzy Chorzy, Najświętszej Maryi Pannie, która w naszej katedrze świdnickiej czczona jest jako „Uzdrowienie chorych”. Niech świdnicka Pani wstawia się za Wami i wyjedna Wam u swojego Syna Jezusa Chrystusa umocnienie w chorobie. Z serca wszystkim błogosławię.

† Marek Mendyk
Biskup Świdnicki

Świdnica, 2 lutego 2024 r., w święto Ofiarowania Pańskiego

_______________________

Powyższy List należy odczytać w niedzielę 11 lutego podczas Mszy św.

† Adam Bałabuch

Wikariusz Generalny

Oczekując Jego przyjścia w chwale

List Pasterski Biskupa Świdnickiego na Adwent 2023 roku

Umiłowani w Chrystusie Panu,
Siostry i Bracia!

Adwentowe czuwanie

Na progu Adwentu słyszymy Jezusa, który zwraca się do swoich uczniów, czyli także do i nas, i mówi: CZUWAJCIE! To konkretne polecenie naszego Pana staje się zadaniem nie tylko na najbliższy czas przygotowania doświąt Narodzenia Pańskiego, ale jest ciągłym wezwaniem na całe nasze życie. Czuwać to nie znaczy czekać w napięciu i strachu, ale to też nie znaczy czekać bezczynnie. Czuwać po chrześcijańsku to przeżywać każdy dzień w bliskości Pana Boga, toodczytywaćcodzienność w świetle Słowa, które Pan codziennie do nas kieruje. Czuwaćto wreszcie dobrze przeżywać każdąchwilę swojego życia i ufać, że Bóg o nas nigdy nie zapomina. W tym sensie całe nasze życie staje się jednym wielkim Adwentem.

Dobra Nowina, którą przypomina Kościół na początku tego okresu, uświadamia nam, że ostatnie słowo historii nie należy do człowieka, ale do Boga. Obietnica chwalebnego przyjścia Chrystusa na końcu dziejów nie powinna nas napełniać lękiem, lecz ma stać się źródłem nadziei na ostateczne zwycięstwo miłości. Kiedy ze smutkiem czy nawet w poczuciu bezsilności patrzymy na losy świata, w którymjest tyle niesprawiedliwości, wojen i przemocy to właśnie słowo Jezusa ratuje nas od rozpaczy, bo daje nadzieję na Jego ostateczne zwycięstwo. Z tego względu nasze adwentowe i życiowe czuwanie polega na wsłuchiwaniu się w to co mówi do nas Bóg, aby bardziej uwierzyć Jemu aniżeli swoim obawom czy lękom.

Zajęci wieloma pilnymi sprawami, pochłonięci wypełnianiem codziennych obowiązkówłatwo zapominamy o tym co najważniejsze. Tymczasem doświadczenie poważnej choroby, strata kogoś bliskiego także toczące się wojny mogą nam uświadomić, jak kruche jest nasze życie i że nie warto tracić czasu na to, co pozorne. Aby nie zmarnować danego nam czasu i nie ulec ciągłej gonitwie za codziennością, powinniśmyzdecydować się na kształtowanie w sobie postawy czuwania.

Pierwszym, chyba najprostszym krokiem na drodze czuwania jestzatrzymanie się przy swoich myślach, pragnieniach i uczuciach. Kiedy zaczynamy siebie słuchać, możemy także usłyszeć, co Bóg mówi do nas. Pamiętajmy, że On nie przestaje do nas mówić. Zawsze czyni to z miłością i bardzo delikatnie. Wymaga to cierpliwości i ciszy. Jeśli się temu poddamy to z czasem przekonamy się, jak nasze czytanie i słuchanie słowa Bożego zacznie nas uspakajać, a także wewnętrznie porządkować. Wystarczy kilka minut, aby w gwarze codziennych spraw zatrzymać się przy Ewangelii. Tak jak każda droga, również droga czujnego i uważnego słuchaniasłowa Bożego wymagają pierwszego kroku i wierności. Każdy następny będzie już łatwiejszy. Szybko odkryjemy jak Słowo Jezusa przywraca nadzieję i pokój, odbiera lęk i codzienne zmartwienia.

Maryja Matką naszego czuwania

Matką naszego czuwania i słuchania Boga jest Maryja, która jako pierwsza przeżyła swój adwent, oczekiwanie na narodziny Zbawiciela. Adwent jest czasem, kiedy możemy odnowić naszą relację z Maryją, Matką Słowa Bożego. Ona pokazuje nam, co to znaczy czuwać i słuchać. Zajęta codziennością nie traci uważności na przychodzącego Boga, który posyła do Niej swojego Archanioła Gabriela. Zwiastowanie, czyli przemieniające Maryję spotkanie ze słowem Bożym, dokonało się nie w przestrzeni sakralnej, ale w samym centrum Jej zwyczajnego życia: w Nazarecie, w domu, kiedy była u siebie, pośród swoich codziennych spraw.Maryja szuka zrozumienia Dobrej Nowiny, którą przekazuje Jej Gabriel, ale jeszcze bardziej „wierzy Bogu na słowo” i jest gotowa zdać się całkowicie na to Jego Słowo. Ufa, że się nie zawiedzie, bo Bóg mówi prawdę i nie zmienia zdania.

Uczestnicząc w Mszach św. roratnich możemy uczyć się od Maryi słuchania, rozważania i zachowywania słowa Bożego. W ten sposób będziemy nie tylko dobrze przygotowani na Boże Narodzenie, ale może zmienić się nasze nastawienie i przeżywanierozmaitych spraw naszego życia. Skoro nawet ludzkie słowa życzliwości i wsparcia są dla nas ważne i mają znaczenie, to o ileż bardziej słowo Boże może realnie umocnić i zmienić na lepsze nasze relacje z innymi. Bardzo dobrze wiemy, jak te relacje w ostatnim czasie zostały osłabione czy nawet zniszczone.

Jak co roku Adwent to także początek realizacji nowego programu duszpasterskiego, który tym razem będzie przebiegał pod hasłem:Uczestniczę we wspólnocie Kościoła. Wchodząc w nowy rok liturgiczny otrzymujemy ważną podpowiedź, która odnosi się do naszego czuwania i słuchania Słowa Bożego. Jesteśmy bowiem wspólnotą uczniów Jezusa, a nasze życie duchowe i rozwój wiary nie dotyczą tylko nas indywidualnie, ale zawsze dokonują się w odniesieniu do innych.

Jesteśmy Kościołemzałożonym przez Jezusa. Aż do końca światajako lud zjednoczony jednością Ojca, Syna i Ducha Świętego(LG 4),pielgrzymujemy razem na drodze wiary. To w Kościele przyjmujemy sakramenty święte, począwszy od chrztu, w Kościele słuchamy i uczymy się żyć Słowem Bożym. Kościół jest naszym domem,trzeba abyśmy w nim czuli się jak u siebie, każdy zgodnie ze swoim powołaniem i na miarę osobistych możliwości. Przypominając sobie o zaproszeniu do uczestnictwa we wspólnocie Kościoła, odkrywamy, że jesteśmy nawzajem za siebie odpowiedzialni i możemy sobie nawzajem wiele ofiarować.

Jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół jest jednocześnie Kościołem złożonym z nas grzeszników. W nim otrzymujemy to, co najświętsze, ale także w Kościele przeżywamy nasze słabości i kryzysy. Dzięki posłudze Kościoła doświadczamy Bożego miłosierdzia w sakramencie pokuty i pojednania. W Kościele uczymy się kochać bardziej, przyjmujemy wezwanie do nawrócenia i do zaufania Bożemu miłosierdziu. Jesteśmy w Kościele, aby wierzyć w Ewangelię i tak jak św. Jan Chrzciciel wskazywać swoim życiem na Jezusa.

Weźmy zatem sobie mocno do serca słowa, które dzisiaj słyszymy w pierwszym czytaniu z Księgi Izajasza: A jednak, Panie, Ty jesteś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym Twórcą. Wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich(Iz 64, 7). Wierzymy w Boga, który jest naszym Ojcem i troszczy się o nas. Wyszliśmy z Jego rąk i On nie przestaje osłaniać nas przed tym, co nam szkodzi. A my ze swej strony możemy pozwolić się Mu kształtować, przyjmując – tak jakMaryja – JegoSłowo, które daje nam życie.

Zapowiedź Pierwszego Synodu Diecezjalnego

Umiłowani Diecezjanie!

Przed nami ważne wydarzenie. Oficjalnie zapowiadam dziś Pierwszy Synod diecezji świdnickiej. Jego inauguracyjna sesja zaplanowana jest w przeddzień uroczystości Zesłania Ducha Świętego, 18 maja 2024 r.Po konsultacjach z wiernymi oraz osobami zaangażowanymi w życie Kościoła diecezjalnego, a także po zasięgnięciu opinii Rady Kapłańskiej uznałem, że z okazji zbliżającej się 20.rocznicy ustanowienia diecezji świdnickiej nadszedł czas, by odważnie podjąć refleksję nad tajemnicą Kościoła, któremu na imię diecezja świdnicka. Chcemy odważnie i z miłością mówić o Kościele, który kochamy, myśleć o przyszłości w kontekście aktualnych wyzwań, a takżerealnie wpływać na jego kształt. To nasze wspólne dzieło wpisuje się w trwający aktualnie synod Kościoła powszechnego,ale też w jakiś sposóbjest naturalną konsekwencją programu duszpasterskiego na temat Kościoła i naszego odkrywania w nim swojego miejsca.

Już dzisiaj zapraszam Was do serdecznej modlitwy za dzieło Pierwszego diecezjalnego Synodu. Niech ta modlitwa codziennie nam towarzyszy:

Modlitwa za Synod

Panie Jezu Chryste, Ty ustanowiłeś swój Kościół na fundamencie Apostołów i powierzyłeś mu misję głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom. Prosimy Cię, wejrzyj łaskawie na swój lud zgromadzony w Kościele Świdnickim.

Przenikaj światłem Ducha Świętego naszego biskupa i wiernych diecezjalnej wspólnoty. Błogosław dziełu Pierwszego Synodu, aby jeszcze owocniej wypełniana była posługa słowa i sakramentów św.; posługa nauczania, uświęcania i rządzenia.

Pomóż nam, w zmieniającej się rzeczywistości patrzeć na Jezusa, „który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala”, byśmyumieli właściwie odczytywać znaki czasu, z nadzieją zmierzać ku przyszłości i zgodnie z Twoją wolą wypełniać powierzone namzadania. Prosimy o to przez tegoż Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Maryjo, Matko Kościoła – módl się za nami

św. Stanisławie, biskupie i męczenniku –patronie naszej diecezji – wstawiaj się za nami u Boga.

św. Janie Pawle Wielki – módl się za niami!

† Marek Mendyk

Biskup Świdnicki

Świdnica, 30 listopada 2023 r.
w święto św. Andrzeja Apostoła

_________________________________________________

ZARZĄDZENIE

Powyższy List należy odczytać w I Niedzielę Adwentu podczas każdej Mszy św.

† Adam Bałabuch

WIKARIUSZ GENERALNY

Dziewiętnaście lat temu wraz z utworzoną przez św. Jana Pawła II nową Diecezją Świdnicką, rozpoczęła swoje istnienie Piesza Pielgrzymka Świdnicka na Jasną Górę, która jako dzieło modlitewne i pokutne, stała się zapleczem duchowym dla naszej Diecezji. Tysiące pątników przez te lata ofiarowały swoją modlitwę i pielgrzymi trud, zawierzając sprawy, które były bliskie sercom nas wszystkich.

Za dwa tygodnie, 1 sierpnia po Mszy św. w katedrze o godz. 8:00, której przewodniczył będzie Ksiądz Biskup Adam Bałabuch, pielgrzymi wyruszą po raz dwudziesty, by w imieniu całej wspólnoty Diecezjalnej, zanieść intencje nas wszystkich oraz swoje osobiste. W związku z tym gorąco zachęcam i proszę o podjęcie tego pielgrzymiego trudu i wybranie się na pątniczy szlak. Pokornie proszę o modlitwę na pielgrzymce w intencji powołań dla naszej diecezji oraz o świętość dla kapłanów i osób konsekrowanych, o mocną wiarę w rodzinach, zwłaszcza wśród rodziców, dzieci i młodzieży a także za chorych i cierpiących oraz tych, którzy utracili wiarę i dziś są daleko od Kościoła. Tych zaś, którzy nie będą mogli fizycznie być na pielgrzymce zachęcam, aby zapisać się do grupy „duchowego uczestnictwa”.

Tak jak każdego roku pragniemy dziękować Panu Bogu za tych, którzy na różne sposoby włączają się w życie diecezji a zwłaszcza tego dzieła, jakim jest Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę. Hasło tegorocznej pielgrzymki zawiera się w słowach Laudate Dominum. Pragniemy w ten sposób pogłębić naszą postawę wdzięczności i uwielbienia Boga za wielkie dzieła, które się dokonują w naszym życiu dzięki Jego łasce.

Do zobaczenia w Jasnogórskim Sanktuarium we wtorek 8 sierpnia, gdzie o godz. 13:00 będziemy witać pielgrzymów, a o godz. 14.30 będę przewodniczył uroczystej Mszy św. na szczycie Jasnej Góry.

Z serca błogosławię wszystkim pątnikom!

bp Marek Mendyk

Biskup Świdnicki

W związku z częstymi nadużyciami na cmentarzu, zamieszczam do wiadomości na stronach parafii regulamin cmentarza obowiązujący w Jaszkowej Dolnej. Był on odczytywany w kościele i jest zamieszczony na cmentarzu i we wejściu do kościoła, zwracam się o regulowanie opłat i dopełnianie zaleceń co do ilości zniczy i sztucznych kwiatów na nagrobkach. Przypominam, że firmy wykonujące usługę na cmentarzu proszone są o składanie ofiar na utrzymanie cmentarza.

Regulamin cmentarza:

Cmentarz jest własnością parafii.
Miejsce pochówku odwiedzać można bez przeszkód, prosimy nie wprowadzać na cmentarz zwierząt ani nie zachowywać się w sposób uwłaczający miejscu spoczynku zmarłych, przypominamy, że jest to ziemia poświęcona.
Odwiedzający proszeni są, aby nie traktowali cmentarza jako miejsca spotkań towarzyskich, zwłaszcza podczas wykonywania czynności liturgicznych.
Wszelkie prace przeprowadzane na cmentarzu muszą być zgłoszone administratorowi cmentarza i mogą być wykonywane w zakresie, na który zgodzi się zarządca cmentarza.
Za wjazd na teren cmentarza pobierane są opłaty, które reguluje rodzina zmarłych lub firma wykonująca usługę.
Rodziny mające groby na tutejszym cmentarzu uiszczają ofiary na wywóz śmieci jeden raz rocznie.
Osoby nie mieszkające na terenie parafii zamieszkania i nie uczestniczące w życiu tutejszej wspólnoty, mogą również spotkać się z odmową pochówku lub prośbą o uiszczenie większej ofiary - na potrzeby utrzymania cmentarza, podobnie jak na cmentarzu komunalnym.
Odpady należy segregować, na podlegające rozkładowi np.: kwiaty, wieńce te dajemy do zbiornika murowanego i te, które wrzucamy do przygotowanego kontenera: typu szkło i plastik.
Uprasza się o nieobsypywanie nagrobków grysem, żwirem lub obkładanie nagrobków kafelkami itd., zmniejszamy tak powierzchnię cmentarza nie dbając o ilość miejsca przeznaczonego do pochówków.
Rezerwowanie miejsc trzeba zgłaszać administratorowi.
Prosimy nie wysadzać na terenie cmentarza krzewów i drzew, utrudnia to utrzymanie porządku.
Bez zgody parafii na cmentarzu nie wolno grzebać ludzkich ciał i ich szczątek.
Na cmentarzu nie wolno grzebać zwierząt.
Do celów pogrzebowych wolno używać tylko takich trumien, które pozwalają na całkowity rozkład ciał grzebanych, nie dotyczy to ciał spopielonych, ale uprasza się o to by były to materiały podlegające rozkładowi.
Nie zezwala się na manipulację ułożonymi ludzkimi szczątkami bez uprzedniego załatwienia wszystkich pozwoleń i formalności.
Przeniesieniem ludzkich szczątków może zajmować się wyłącznie oddelegowany personel.
Ułożone ciała muszą pozostawać w grobie do czasu rozkładu stanowionego prawem sanitarnym na Naszym terenie.
Głębokości i wymiary grobów też są ściśle regulowane prawem sanitarnym: głębokość grobu nie może być mniejsza niż 170 cm.
Grobowce nigdy nie mogą być szczelnie wybetonowane od spodu co zabraniało by rozkładowi szczątków.
Usytuowanie grobów i późniejszych nagrobków muszą być tak wykonane, aby nie było różnic w rzędzie i w odstępach przyjętych na miejscowym cmentarzu, zawsze w tej sprawie pytamy się o zgodę administratora cmentarza, w przeciwnym razie możecie być poproszeni o rozebranie nadmiernych konstrukcji np. przekraczających rozmiary normalnego grobowca.
Jeżeli sporządzicie nadmierny grobowiec bez zezwolenia zarządcy cmentarzem, może administrator zlecićwybranej przez siebie firmie rozebranie konstrukcji grobowca i nie będzie ponosił z tego tytułu konsekwencji prawnych, gdyż wszelkie instalacje miały być wcześniej z nim konsultowane.
Zezwala się na układanie w przestrzeni między grobami kostki betonowej podobnej jak na chodniku lub takiej samej, ułatwi to gospodarzenie cmentarzem i jego utrzymanie.
Cmentarz będzie monitorowany ze względu na szerzący się wandalizm i samowolne przeprowadzanie instalacji grobowcowych, potem będą z tego tytułu wyciągane sankcje.
Administrator cmentarza ani parafia nie odpowiada prawnie za ujmę na zdrowiu odwiedzających cmentarz w przypadku, gdy ktoś dozna jakiejkolwiek kontuzji w skutek pośliźnięcia się lub upadku na konstrukcjach wokół nagrobków, które nie zostały z nim konsultowane i nie doszło do porozumienia w tej sprawie.
Z cmentarza nie odnosimy jakichkolwiek części lub całości nagrobków bez porozumienia z administratorem.
Firmy kamieniarskie zobowiązane są do recyklingu starych nagrobków jedynie po konsultacji z administratorem cmentarza i rodziną zmarłych instalującą nowy nagrobek lub likwidującą całkowicie grobowiec.
Zgłaszanie działań na cmentarzu powinno odbywać się z dostatecznym wyprzedzeniem czasowym administratorowi, celem zapewnienia komfortu obsługi.
Za działania niezgodne z tym regulaminem możecie być pociągnięci do odpowiedzialności cywilnoprawnej.
W najbliższym czasie doprecyzowane zostaną dokładnie wymiary i odstępy pomiędzy grobowcami, o tych konkretach nie decydują firmy pogrzebowe tylko administrator cmentarza.
Niezapoznanie się z powyższym regulaminem nie zwalnia Nas od przyzwoitego zachowania się wobec cudzej własności.
Odwiedzający cmentarz niech mają na pamięci szacunek do siebie i do innych, zwłaszcza, że kiedyś sami tu może ulegną czekając na powtórne przyjście Pana Jezusa.

Szczęść Boże